Witraż tradycyjny czyli odpowiednio przycięte szkło barwione w masie, trawione , malowane kolorowymi tlenkami i wypalane w piecu, po czym łączone w dwuteownik ołowiany to dziedzina malarstwa monumentalnego. Łączy funkcje – dekoracyjną i użytkową.

Wybrana technika pracy w szkle determinuje nie tylko ostateczny kształt dzieła, ale wiąże się z uaktywnieniem specyficznego artystycznego temperamentu. Widać to doskonale, jeśli zestawić prace nad witrażem z tymi przy szkle formowanym na gorąco.

Przy tworzeniu witrażu pierwszym etapem jest oczywiście koncepcja – projekt to podstawa tworzenia witraży, które muszą zostać zaprojektowane, przerysowane na kalkę i karton, zanim znajdą urzeczywistnienie w materiale.

Witraż jest kontrolowany. Najpierw pojawia się koncept, który trzeba przenieść na papier w formie rysunku, potem ustalić rozmieszczenie kolorystyczne, następnie dociąć szkło, oprawić w ołów, zlutować, zakitować, wyczyścić i ostatecznie wprawić w otwór. Niewiele tu miejsca na spontaniczność, poza samym momentem tworzenia pierwszej koncepcji i szkicu.

W swojej pracy realizowałam projekty przeszkleń w przestrzeni prywatnej, m.in. w domu w Woli Zachariaszowskiej pod Krakowem, gdzie byłam współautorką projektu wnętrza oraz tworzyłam zaprojektowane przez siebie przeszklenia. Barwne, witrażowe drzwi, przeszklenia wykonane w technice fusingu i slumpingu, duże szklane płaszczyzny zgrzane z opiłkami metalu, podświetlone i zamocowane we wnękach sufitu oraz pionowe panele – wszystkie te detale wzbogaciły przestrzeń pomieszczeń reprezentacyjnych i nadały wnętrzom niepowtarzalnego charakteru.